Ik werd nagenoeg blind door mijn hersenletsel en kon me ook veel dingen niet meer herinneren. Een lange weg van revalidatie begon. Nog steeds ben ik maatschappelijk gezien blind. Ik zie nog vijf graden (een normaal mens ziet zo’n 180 graden). Ik kijk dus als het ware door een heel klein rietje. En doordat het mijn hersenen zijn die de blindheid veroorzaken – fysiek gezien is er niets mis met mijn ogen – herken ik ook nog eens veel niet van wat ik zie. Zo herken ik geen gezichten meer (zelfs die van mijn eigen vrouw en kinderen niet!) en herken ik soms ook andere objecten niet. Toen ik hier zo van het ene op het andere moment mee werd geconfronteerd, viel ik vanzelfsprekend in een enorm diep zwart gat. Ik kon alleen nog maar denken dat ik dood wilde. Zo wilde ik niet verder leven.Totdat ik langzaam begon in te zien dat het leven misschien nog wel iets van waarde te bieden had. Er is nog zoveel om wel voor te leven! En ik hervond langzaam mijn identiteit door mij te focussen op dat wat er wél is en wat nog wel kan. Onder andere ben ik nu, naast spreker, kunstenaar geworden.