Er zijn momenten in het leven waarop alles op pauze lijkt te staan. Voor mij was dat het moment waarop ik wakker werd in een ziekenhuisbed, getroffen door een herseninfarct. De wereld zoals ik die kende, stond stil. Wat volgt is verwarring, angst en vooral heel veel vragen. Wat nu? Wie ben ik nog? Hoe moet ik verder?
Als ik vandaag de kans zou krijgen om terug te reizen in de tijd en iets tegen mezelf te zeggen, daar op dat kwetsbare kantelpunt, wat zou ik dan tegen mezelf willen zeggen? En ik besloot mezelf een brief te schrijven. Een brief, die ik heel graag had willen lezen in die tijd… Maar ik kwam hier een beetje op uit:
Lieve Jurjen,
Je weet het nu nog niet, maar je leven gaat veranderen. Radicaal. Alles wat vanzelfsprekend was — zien, bewegen, ondernemen, plannen maken — komt ineens op losse schroeven te staan. En dat is beangstigend. Je voelt de grond onder je voeten wegzakken en je weet niet waar je houvast zit.
Toch wil ik je dit zeggen: je bent niet kapot. Probeer het meer te zien als een transformatie.
Je mag bang zijn.
Laat die tranen maar komen. Het voelt alsof je iets verloren bent — en dat is ook zo. Maar verlies is niet het einde. Het is een uitnodiging. Je hoeft nu nog niet te begrijpen waarvoor.
Je hoeft het niet alleen te doen
Er zullen mensen opstaan. Sommigen waar je op rekende, anderen die je verrassen. Durf hulp te vragen. Niet omdat je zwak bent, maar omdat je moedig genoeg bent om kwetsbaar te zijn.
Het wordt niet zoals vroeger – en dat is oké
Je zult rouwen om je oude leven. Dat mag. Sterker nog, dat moet! Maar op een dag zul je merken: er groeit iets nieuws. Iets wat misschien wel puurder is dan je ooit hebt gehad. Je wordt zachter, echter, dieper.
Je beperking wordt je kracht
Geloof me, dat klinkt nu als een cliché. Maar er komt een tijd dat mensen niet naar je kijken vanwege wat je kwijt bent, maar naar wat je doorleefd hebt. Je zult spreken, schilderen, inspireren. Niet ondanks je infarct — maar dankzij. Je zult er zelfs een boek over schrijven..!
Blijf vertrouwen, zelfs als je het niet meer ziet
Letterlijk. Want je gezichtsveld is straks beperkt tot 5 graden. Maar je zult leren kijken met je hart. En wat je daar zult zien… dat is misschien wel meer dan ooit tevoren.
Misschien lees jij dit terwijl je zelf in een moeilijke fase zit. Misschien voelt alles onduidelijk, onzeker, en pijnlijk. Weet dan: je hoeft niet alles nu al te begrijpen. Soms begint veerkracht simpelweg met blijven ademen — en jezelf toestaan om mens te zijn.
En als je het even niet meer ziet, weet dan… het wordt niet zoals het was. Maar het kan nog steeds mooi worden.
Hou vol. Je bent er nog. En dat is alles.
Geef een reactie