Er zijn van die momenten waarop het leven je onverwachts onderuit haalt. Bij mij was dat het moment waarop ik wakker werd in een ziekenhuisbed, en de artsen me vertelden dat ik een herseninfarct had gehad. Alles werd anders. Mijn lijf werkte niet meer mee zoals voorheen, mijn geheugen liet me in de steek. En de toekomst? Die voelde ineens als een groot vraagteken.
De komende weken wil ik op deze blog wat lessen gaan delen die ik leerde dwars door dit hele proces heen. Hoe word je veerkrachtiger in vijf stappen… Dat klinkt dan weer heel maakbaar en zo bedoel ik het zeker niet! Maar voor het gemak onderscheid ik vijf stappen die je kunnen helpen in het omgaan met tegenslagen. Op sommige momenten lijkt veerkracht iets groots en onbereikbaars. Maar wat ik leerde, is dat het begint bij iets heel eenvoudigs – en tegelijk misschien wel het moeilijkste: acceptatie.
Wat acceptatie niet is
Acceptatie is niet: opgeven.
Het is niet: zeggen dat het allemaal wel meevalt.
Het is ook niet: doen alsof je blij bent met wat er is gebeurd.
Acceptatie is juist erkennen dat iets pijn doet. Dat het zwaar is. Dat je niet had gekozen voor wat je nu doormaakt. Het is durven zeggen: “Dit is mijn werkelijkheid. En vanaf hier mag ik verder.”
Waarom acceptatie zo belangrijk is
Zolang je blijft vechten tegen wat al is gebeurd, zit je energie vast in weerstand. En die energie heb je hard nodig – om te herstellen, om opnieuw richting te kiezen, om te leven. Acceptatie opent de deur naar die volgende stap. Het is als het ware het fundament waarop je veerkracht bouwt.
Voor mij betekende dat: leren omgaan met beperkingen. Maar ook: opnieuw ontdekken wie ik was, los van wat ik kon of presteerde. Het was niet makkelijk – en dat hoeft ook niet. Maar het was wél bevrijdend.
Hoe begin je met accepteren?
- Sta stil. Gun jezelf tijd om te voelen wat er is gebeurd.
- Wees eerlijk. Schrijf het op, praat erover, zonder filters.
- Wees zacht voor jezelf. Je hoeft het niet allemaal meteen te snappen of goed te doen.
Het is oké als je boos bent. Verdrietig. Of bang. Juist als je die gevoelens toelaat, geef je jezelf de ruimte om te helen.
Reflectievraag voor jou
Sta eens stil bij een situatie waarin het leven niet meewerkte.
Wat zou er veranderen als je stopt met vechten tegen wat er is – en het gewoon even laat zijn?
Over een week post ik deel 2.
Geef een reactie