Ik kom er steeds meer achter dat het leven draait om het hier en nu. Ik merk dat zovelen van ons, mijzelf incluis, veel meer leven in het ‘straks’ of in het ’toen’. Die houding had ik al voordat ik getroffen werd door mijn hersenongeluk en nog niet met de dagelijkse gevolgen van NAH te maken had. Er was altijd de ambitie om meer te doen, meer te bereiken, groter te denken. Nu ik zo beperkt ben, merk ik dat het veel meer draait om het ‘kleine’. En het grappige is dat ik me daarbij ben gaan realiseren dat het bij God, denk ik, ook draait om het kleine. Niet om de volle stadions en de massa’s. Maar veel meer om de enkeling. En vanuit dat perspectief kan ik ook weer een reden vinden voor mijn bestaan. Het draait veel meer om een luisterend oor zijn voor je vriendin aan het einde van haar dag. Om een spelletje doen met mijn kinderen. En dan ook écht aanwezig zijn. Om een biertje drinken met een goede vriend. En daar dan ook écht even aandacht voor te hebben op dat moment. Het zijn misschien wel die kleine dingen die het leven groots maken. We kunnen ons zo makkelijk laten verleiden tot het fantaseren over een leven dat we zouden willen leven, dat we op dat moment vergeten het leven simpelweg te leven.
Ik merk dat dit sinds mijn NAH, nog veel sterker naar voren komt. Het is natuurlijk ergens prima om ambitieus te zijn en dingen te willen bereiken. Maar het is ook een valkuil. Het leven, het is ook maar een zuchtje. Waar maken we ons toch zo druk om? Ik merk ook echt dat ik kan vastlopen als ik denk aan alle dingen die ik nog had willen doen: met mijn bedrijf, kerkelijk gezien, verre reizen die ik nog had willen maken… En dat terwijl gewoon lief zijn voor de mensen om je heen al heel wat is. Wat stelt het leven nou precies voor? Het is slechts een adem en dan is het alweer voorbij. Ik merk dat mijn jongste dochter mij daar heel erg bij kan bepalen: zij is enkel maar bezig met wat ze nú nodig heeft. Ze maakt zich nooit druk om morgen of om wat ze dan zal doen of wil bereiken. Ze leeft enkel maar met vandaag.
Deze ochtend werd ik daar nog mee geconfronteerd toen mijn dochter een behoorlijke rel veroorzaakte. Simpelweg omdat ze een roze glitterjurk aan wilde. Dat mocht niet van haar moeder en toen zette ze een keel op… Dat konden ze zelfs in Amsterdam horen, denk ik. Ze ziet op zo’n moment niet in dat zo’n glitterjurk niet voor nu is. Omdat ze enkel maar met het heden bezig is. Dat is waar ze is. Dus wil ze nú die glitterjurk aan!
Misschien is dat ook wel het aspect waar Jezus op doelt als Hij zegt dat we moeten worden zoals een kind om het koninkrijk van God te kunnen zien. Het hele simpele eenvoudige ‘leven met de dag’. Met het moment. En zo probeer ik mijn ambities langzaam los te laten. Eerlijk is eerlijk: ik moet ze wel gaan loslaten, want ze zijn niet langer haalbaar voor mij. Maar toch merk ik dat er iets heilzaams zit in het bewust loslaten van alle ambitie. Laat mijn ambitie maar zijn dat ik vandaag een aardige dag heb. Dat ik vandaag een luisterend oor ben. Dat ik vandaag een vriendelijk woord spreek. En dat ik vandaag kies om Jezus’ voorbeeld hierin te volgen
Geef een reactie