Zeven jaar geleden liep ik een ernstig hersenletsel op. Zomaar. Van de een op de andere dag. Nu probeer ik mijn leven nieuwe betekenis te geven met NAH (niet aangeboren hersenletsel) en schrijf ik hierover.
Zeven jaar geleden alweer. Op 5 december 2017. Ik kwam nietsvermoedend thuis met knallende koppijn. Ik ging op bed liggen en mijn toenmalige vrouw ving onze kids op. Het volgende moment was een vreselijk gesnurk vanuit de slaapkamer te horen. Niet omdat ik lekker sliep, maar ik was in een soort coma geraakt door -wat later bleek- een tumor in mijn hersenen die ervoor zorgde dat het hersenvocht niet meer kon doorstromen. Die drukverhoging beschadigde mijn hersenen. Toen ik bijkwam was ik mijn zicht, mijn oriëntatie vermogen en mijn korte termijn geheugen vrijwel helemaal kwijt. Ik wist aan het begin zelfs niet meer dat ik getrouwd was! Of kinderen had… Nu probeer ik zo goed als dat kan mijn leven weer op te pakken. Maar makkelijk is dat niet.
Ik was een spreker. Ik sprak regelmatig op allerlei events en in kerken. In 2014 was ik zelfs de spreker op de EO-Jongerendag. Ik luister nu weleens toespraken van mijzelf terug: dat is een heel vreemde ervaring. Mijn leven was een leven waarbij ik het meeste wel aardig onder controle had. Ik had het best goed voor elkaar. Nu heb ik een leven waarbij het tegenovergestelde geldt: ik ben afhankelijk van anderen en ik moet de grote vraag van het lijden zelf heel persoonlijk in de ogen kijken. Dit schudt aan alle fundamenten van mijn geloof. Want waarom laat God dit toe? Ik kan er nog steeds niets zinnigs over zeggen.
Identiteit
Ik worstel met diverse cognitieve problemen. Deze variëren enorm. Soms vergeet ik dat de kinderen vakantie hebben en vraag dan s’ochtends: ‘Moeten de kids niet naar school?’ Of ik kijk een film en kan na verloop van tijd de verhaallijn niet meer volgen. Heel vaak kan ik niet meer vertellen wat ik gisteren allemaal heb gedaan. En op een gegeven moment ben je dat heel erg zat, kan ik je vertellen. Zelfs in die mate, dat je denkt: ik houd dit niet vol. En voor ik het weet, ben ik aan het fantaseren over hoe ik mijzelf van het leven kan beroven. Maar ja, dat schijnt de oplossing niet te zijn en zelfs daarbij heb ik hulp nodig. Maar ik zie soms oprecht niet hoe ik hier met deze heftige beperkingen nog iets kan maken van dit leven zodat het de moeite waard is. En daarin zit ook meteen mijn kernprobleem. Ik kom er gaandeweg achter dat ik mijn identiteit toch wel heel sterk laat afhangen van wat ik doe. Ik moet denken aan de bekende woorden van Henri Nouwen. Hij zegt dat zelfs Jezus werd verleid om Zijn identiteit te baseren op wat Hij deed, op wat mensen over Hem zeiden of op wat Hij bezat. Eerst wordt Hem gevraagd om stenen in brood te veranderen (ik ben wat ik doe). Vervolgens krijgt Hij de uitdaging: Gooi jezelf van de berg en de engelen zullen je opvangen (ik ben wat anderen over mij zeggen). Tot slot wordt Jezus verleid met de woorden: ‘Buig voor mij en ik zal je de wereld geven…’ (ik ben wat ik heb).
Uitnodiging
Maar Jezus had de stem van de Vader gehoord die over Hem zei: ‘Dit is mijn geliefde zoon, in Hem vind ik vreugde!’ En nu hoor ik door alles heen die uitnodiging: dat God mij uitdaagt om te vertrouwen op wie ik ben in Hem. Namelijk Zijn geliefde zoon. En die realiteit is niet bepaald makkelijk voor iemand wiens wereld altijd voor hem leek te werken: ik had een goedlopend bedrijf, een mooi huis, gezonde kids, een lieve vrouw, en daarnaast had ik mijn christelijke praatjes ook aardig op een rijtje. En die verkondigde ik dan ook vrijmoedig. Nu weet ik het allemaal niet zo zeker meer. Nu alles mij is ontnomen, kan ik niet veel anders dan vertrouwen op wat God over mij zegt: ‘Je bent geliefd. En het komt goed.’ Vaak voelt het alsof mijn leven voorbij is. Dan hoop ik dat de dood maar niet te lang op zich zal laten wachten. Maar dan realiseer ik mij weer dat God mij uitnodigt om nú al mijn vreugde te vinden in Hem. Hij houdt van mij. En als je niets meer hebt waarop je je kan laten voorstaan, dan ga je de betekenis van die woorden pas écht waarderen: God houdt van mij.
En nu, na het schrijven van deze blog, voel ik me zelfs een beetje lichter. Ik draag dan wel niets meer bij in maatschappelijk opzicht, het maakt mij niets minder waard dan iemand anders.
Geef een reactie