Ik zit regelmatig op Youtube gewoon random video’s te kijken en zo wees iemand me onlangs op dit filmpje van America’s Got Talent en bekeek ik deze ontroerende auditie van Nightbirde.
De auditie van Jane Marczewski, haar echte naam, raakt snaren waarvan ik het bestaan niet kende. Haar liedje ‘It’s ok’ wat ze zelf geschreven heeft raakte me op de een of andere manier heel diep. En ik was niet de enige want de altijd kritische Simon Cowell was ook tot tranen toe bewogen door deze auditie. Hij drukte dan ook op die felbegeerde buzzer en stuurde haar zo naar de liveshows. En elke keer als ik er weer naar luister zit ik gewoon weer te huilen. Haar zelfgeschreven liedje ‘It’s ok’ gaat direct in je hart zitten en wil daar niet meer weg. En het is met name de achtergrond van haar leven wat het liedje zo ontroerend mooi maakt. Haar leven is namelijk verre van ‘ok’. Als de jury wat grapjes over ‘it’s ok’ maakt vragen ze op een gegeven aan haar van ‘waarom dit lied’ en dan vertelt ze dat ze kanker heeft. Dus ‘het is niet echt oké, zegt een jurylid dan waarop ze zegt: niet alles is ok, nee… Ze is op 31 jarige leeftijd gediagnosticeerd met die meedogenloze ziekte waar we allemaal wel iemand mee kennen: kanker. En zij, hoewel ze moedig begon aan allerlei chemotherapie met alle bijwerkingen van dien, heeft ook nog eens uitzaaiingen in haar longen en lever. Haar overlevingskans is 2%. Haar perspectief is kort gezegd ‘nogal bagger’. Maar toch zingt ze ‘It’s Ok’.
En ze zegt zelfs in de auditie tegen de jury van ‘2% it’s not nothing!’ Ze heeft ergens die innerlijke kracht gevonden om ondanks alle tegenslag in haar leven, te geloven in een goede afloop. Tegen beter weten in. Ik vind dat zo ongelooflijk inspirerend. Als mensen ondanks zoveel pijn en moeite en tegenslag kunnen zeggen ‘it’s ok’. Het komt goed. Op sommige momenten kan ik heel boos zijn op God en met hem worstelen, tegen Hem schreeuwen en met deuren smijten van boosheid en frustratie. Van ‘waarom doet U dit?’ en ‘waarom verandert U niets aan deze situatie?’ Dan ben ik zo opstandig en gefrustreerd met Hem. En Hij, Hij zegt dan niets. Hij zwijgt alleen maar in Zijn liefde. En uiteindelijk val ik dan toch huilend en moegestreden in Zijn armen in slaap. En Hij laat me boos zijn. Hij veroordeelt me niet. Sterker nog, Hij ging het diepste lijden zelf aan. Aan het kruis van Golgotha. Als het afvalputje van de mensheid liet hij zich vrijwillig in het riool spoelen. Alle troep en shit van iedereen met zich meenemend. Verdween God zelf in de diepste beerputten van de mensheid. Om het van binnenuit schoon te maken, te genezen en te overwinnen. Ja. Jezus is die lijdende God. Soms denk ik nog steeds wel eens van ‘deze waanzin, hier op aarde, er is toch geen God die zich hiermee zou bemoeien of hierom zou bekommeren?’ Maar op andere momenten denk ik dan toch weer van ‘het moet wel waar zijn’. Omdat Jezus zelf als God zijnde in het lijden stapt en het voluit aangaat. Dat zelfs een Nightbirde, ondanks haar vragen, haar pijn en haar lijden kan zingen: ‘It’s Ok’.
Geef een reactie