Weg van de waaromvraag… Wat nu?
Als je zoiets meemaakt als ik, waarbij je van het ene op het andere moment invalide bent voor de rest van je leven dan is het heel verleidelijk om met gebalde vuisten naar de hemel te schreeuwen… Van Waarom?! Waarom God?! Waarom moest dit mij overkomen? En ik heb dat ook zeker gedaan… En nog steeds doe ik dat af en toe. Maar ik merk dat ik geen antwoord ga krijgen op deze vraag. Waarom is er lijden? En ik bedacht mij pas bovendien met een schok van zou het antwoord op deze vraag mij eigenlijk helpen? Ik denk het niet. En dus zal ik toch vroeg of laat mijn aandacht moeten verleggen naar een interessantere, meer behulpzame vraag. Ik merk namelijk sowieso dat de waarom vraag mij alleen maar verder van God, van anderen en uiteindelijk zelfs van mijzelf afdrijft. Omdat je er compleet in vastloopt. Je krijgt geen antwoorden. En dus ga je al snel twijfelen van ‘is God er dan überhaupt wel? Of is Hij ergens nog wel de God die ik dacht dat Hij was? Dat laatste waarschijnlijk sowieso niet. God is ongrijpbaar. Daar ben ik wel over uit. En verder heb ik eigenlijk geen idee. Is God liefde? Ik dacht altijd van wel. Want er moet toch een bron zijn van alles wat ‘goed’ en ‘waarachtig’ is? Juist omdat dat vaak zoiets universeels is. Iets wat we allemaal begrijpen. Maar als God liefde is, waarom laat Hij dit dan toe? En daar loopt het spaak.
Maar goed, ik merk dus dat ik voorbij die waarom vraag moet kijken… Omdat ik simpelweg niet verder kom met deze vraag. Hij blijkt ergens niet behulpzaam te zijn in mijn proces. En dus probeer ik mijn aandacht te richten op de vraag ‘wat nu?’
Het lijden, het is er. De vraag is nu wat is mijn reactie daarop? Ik kan heel makkelijk in mijn boosheid en mijn ellende gaan zwelgen. Maar daar help ik niemand mee. En daar wordt ik niet bepaald een aantrekkelijk mens van. Dus ik moet ergens voorbij de waaromvraag zien te kijken en mijzelf de vraag stellen: het is er. Het lijden, de pijn. Wat nu? Hoe ga ik hier nu op reageren? Hoe ga ik hier vandaag mee om? En dat opent in ieder geval mijn geest voor een nieuwe morgen. Want de morgen zoals ik hem had voorgesteld ligt compleet aan diggelen voor me. Die is er niet meer en die gaat er ook niet meer komen. En een van de disciplines die mij momenteel helpt om hiermee te dealen is ‘dankbaarheid’. Dankbaarheid kun je praktiseren. Jonne, een van mijn PGB’ers (die mij dagelijkse begeleiden) daagt me regelmatig uit van ‘noem eens 5 dingen waar je dankbaar voor bent vandaag!’ En hoe logisch het ook klinkt, het verlegd je aandacht op dat wat er wel is. En onze hersenen zijn op een rare manier bedraad om altijd op het negatieve te focussen. Het kost energie om je aandacht te richten op dat wat wel goed gaat. Ik las pas dat wij als mensen een ‘negativity bias’ hebben. We focussen ons van nature op het negatieve. Het negatieve in ons leven werkt als klittenband terwijl het positieve meer werkt als teflon. Maar het kan wel! We kunnen onder elke omstandigheid dankbaar zijn. En dat vormt je leven. Als een geestelijke oefening probeer ik nu dus regelmatig in mijn notities app op mijn telefoon iets op te schrijven over waar ik dankbaar voor ben. Het kan soms een grapje zijn met mijn driejarige dochter Lidewij waar ik dankbaar voor ben. Of voor die heerlijke cappuccino waar ik de dag steevast mee begin. Of voor de zon op mijn gezicht tijdens een wandeling buiten. Er zijn altijd dingen om dankbaar voor te zijn. En door je aandacht daarop te richten wordt je ook een steeds dankbaarder mens.
ook al denk je soms misschien dat er niets is om dankbaar voor te zijn. Juist dan is het de kunst om je aandacht toch te focussen op dat wat er zich vaak vlak voor je neus afspeelt.
En dat wil ik leren. Dankbaarheid. Als een geestelijke oefening. Mijn aandacht steevast blijven richten op dat wat er wel is. Mijn geestelijke begeleider Nikolaas blijft mij ook keer op keer herinneren aan het levensgebed. Een Ignatiaanse gewoonte (Ignatius van Loyola scheen het elk uur van de dag te doen). Een moment om jezelf af te vragen: Waar wil ik God voor danken? Waar moet ik sorry voor zeggen? En alstublieft, wat voor voornemens wil ik hieraan koppelen en teruggeven aan God.
17 Comments
Lieve Jurjen, ik zeg volmondig AMEN op wat je schrijft. En ik bid dat ik dit ook in mijn leven élke dag mag toepassen. Wat heerlijk om van je te horen en je schrijfsels en gedachten te mogen lezen. Ik blijf jou ook opdragen voor Gods Troon van genade. Dikke knuffel van mij voor jou / jullie. Veel liefs!
Dankjewel Joke!
Bemoedigend om te lezen, Jurjen! Een levensles voor ons allemaal!
Hou vol!
Lieve Jurjen, wat mooi om te lezen, zijn blij met je blog. Er komt veel los ook voor jezelf Kijk wat voor je is en niet wat achter je is….Dat is voor iedereen belangrijk. Gods Zegen bij het schrijven van je blogs je helpt er ook anderen mee… Een warme en hartelijke groet vanuit Hardinxveld Bert & Henny
Jurjen your strength of spirit and innate wisdom amazes me!
Your insights are hard gained through direct experience.
Your blog post caused me to recall the words of Helen Keller:
“Character cannot be developed in ease and quiet. Only through experiences of trial and suffering can the soul be strengthened, vision cleared, ambition inspired, and success achieved. ”
And asking quality questions as you are, questions beginning with the words How, What, Where, When, rather than the unanswerable Why serve this purpose of moving forward!
I thank you for inspiring me. You are in my daily thoughts Friend.
Onward! Sina
Wat mooi Jurjen, de kracht van dankbaarheid. Gratitude rewires your brain, zeggen ze. Ik geloof dat. Wat mooi dat je dit met ons deelt. Namaste, Myriam
Jurjen.. je bent gewend om iets van mij te horen. Want ik reageer altijd.. maar dit keer vind ik het wel erg lastig.. van jou vind ik het heel knap met wat je hebt meegemaakt dat je daar steeds weer bovenuit worstel. En dat je steeds dat vertrouwen hebt dat het met een bedoeling is. En dat je op dit moment het negatieve ombuigt naar positief. Heel knap dan ben je voor mij een kanjer. Lieve groet Wil van Houwelingen wvhouwelingen@hetnet.nl
Thanks for sharing! Voor mij heel waardevol om dit te lezen in een uitdagend seizoen. Veel waardering voor hoe je in het leven staat en dit deelt met de wereld om je heen.
❤
Ha Jurjen, van de week hebben we Dankdag gehouden. Wat mooi om te lezen dat je in deze weg nog zoveel hebt om dankbaar voor te zijn, ook al lees ik ook over de moeite en het verdriet. Wat ben je gezegend als je deze weg niet alleen hoef te gaan. In Klaagliederen 3 lees je “Want Hij plaagt of bedroeft des mensen kinderen niet van harte.” en ook “De HEERE is mijn Deel, zegt mijn ziel, daarom zal ik op Hem hopen. De HEERE is goed dengenen, die Hem verwachten, der ziele, die Hem zoekt.” Ik wens je toe dat je je vertrouwen op de Heere mag stellen.
Ontvang een hartelijke groet van Jan van Velthuizen
Ha Jan,
Wat leuk om te merken dat jij mijn blog leest! Dankjewel voor je bemoedigingen!
Hey Jurjen, wat moedig beschreven en mooi om je tocht met het leven en met God te lezen. Het leven met God is niet altijd zo eenvoudig als wordt beweert, en is geregeld gevuld met patstellingen. Dat is ook mijn ervaring.
Eigenlijk ben ik benieuwd hoe jij aankijkt tegen het perspectief dat de bijbel bied op het hiernamaals. Voor Paulus was dit zijn drijvende kracht (leven is Jezus en sterven is gewin). Ik bid voor je dat God zijn nabijheid aan je laat merken en dat zijn visie voor de toekomst ook jouw visie voor de toekomst mag gaan bepalen.
Ik zie uit naar je volgende blog!
He Maarten! Dankjewel voor je reactie…! Het perspectief op het hiernamaals is het enige wat mij nog enigszins de moed geeft om vol te houden kan ik je zeggen… Als dat perspectief er niet zou zijn, kan ik net zo goed nu al dood gaan. Ik ben best wel veel bezig met het hiernamaals omdat ik zat momenten heb gehad waarop ik dacht, ik wil helemaal niet meer verder op deze manier… Dan wordt je vanzelf benieuwd wat je dan te wachten staat, mocht ik sterven. Maar voor vrouw en kids blijven we toch nog maar even doorgaan. Maar ‘I couldn’t agree more’ met Paulus dat sterven mij winst is!
Beste Jurjen,
ik ben onder de indruk van je levensverhaal en ik vraag me af hoeveel vruchten jij gaat dragen nu er zoveel gesnoeid is in je leven.
God is goed, ik geloof in Rom. 8:28
het afgelopen anderhalf jaar heb ik veel te danken aan de preken van Cees Bots en Ernenst O’Neill. ik ben blijvend beperkt geraakt maar kan nu zeggen dat als God mij zou aanbieden dat ik terug mag naar mijn lichamelijke en geestelijke toestand van anderhalf jaar geleden (toen ik nog lichamelijk gezond was), ik dit niet zou willen omdat de geestelijke zegen de lichamelijke beperking ver te boven gaat.
En ik verwacht nog veel meer van God.
dank voor je blog, je worsteling is nu al goud waard voor je lezers.
Hartelijke groet, Hennie.
preken van Cees Bots en Ernest O’Neill kan je vinden op You Tube.
getuigenis van Ernest O’Neill:
https://www.youtube.com/watch?v=7D8kvX7CPko
op deze site staan veel audiopreken van hem:
http://www.sermonindex.net/modules/mydownloads/viewcat.php?cid=437
Dag Hennie,
Dankjewel voor je reactie! Ik ben daar momenteel nog absoluut niet, daar waar jij kan zeggen dat je niet terug zou willen als je daarmee de ‘zegen’ mis zou lopen die je nu hebt ontvangen. Ik zou er alles voor over hebben om terug te kunnen naar de plaats waar ik nog gezond was… Maar wellicht kan ik op een dag wel hetzelfde zeggen… Laten we het hopen!
Bijzonder om te lezen. Vraagt veel training lijkt me om op dankbaarheid te focussen. Zelfs daar heb je kracht van Boven voor nodig. “Heer, ik begrijp het niet, maar laat mij het goede zien.” Zegen Jurjen!!
Dank u wel oom Ben!