Revalideren in Jeruzalem
Ik kwam in Jeruzalem aan op 28 april van dit jaar om te revalideren in het Feuerstein Instituut. We kwamen op deze plek via mijn schoonvader Edjan die weer iem
and had gesproken die weer iemand kende die hier heel succesvol had gerevalideerd. Omdat in het buitenland er een iets andere visie op revalidatie lijkt te zijn dan in Nederland. Een stuk intensievere revalidatie. En omdat ze hadden gezegd in Nederland dat ze niet zo goed raad wisten met mij vanwege de combinatie van mijn beperkingen. Namelijk cognitifief en zicht wat zo is aangedaan. Kortom, hier zit ik nu in Jeruzalem. En revalideren is best wel hard werken! Ik zit nu achter de computer van Wend
y, een van de therapeuten die me helpt om grip te krijgen op bijvoorbeeld zoiets stoms als een blog schrijven. Want zelfs dat is voor mij uiterst ingewikkeld geworden. Dat is moeilijk uit te leggen, maar door mijn hersenletsel kan ik g
rotere lijnen veel minder makkelijk pakken en begrijpen. Dat is ook buitengewoon frustrerend af en toe als ik een gesprek bijvoorbeeld niet meer kan volgen of ik kan niet goed samenvatten wat ik zojuist gelezen heb of heb meegemaakt.
Daarom heeft Edjan, mijn schoonvader ook een verslag geschreven over mijn revalidatie hier in Jeruzalem. Maar nu ben ik dus ook zelf aan het schrijven als onderdeel van mijn revalidatie.
Wat maak ik zoal mee?
In verschillende sessies van gemiddeld een uur en dat zo’n vier keer per dag pr
obeer ik cognitief te revalideren. Zo ben ik bijvoorbeeld bezig geweest met Mordechai, een van de therapeuten hier om de ruimte te leren kennen. En dat is nog niet zo makkelijk. Ik kan nog steeds heel moeilijk zelfstandig naar de kamer van een therapeut komen. Maar hij is gelukkig heel geduldig (al ben ik dat zelf vaak niet!) om zo te blijven oefenen in mijn ruimtelijke orientatie.
Verder heb ik sessies waarbij ik bezig ben met tactiele ervaringen inzetten om mijn omgeving beter te begrijpen. Dat betekent dus veel voelen om zo grip te krijgen op mijn omgeving.
Met Wendy ben ik nu deze blog aan het schrijven. Zij gelooft heel erg in mi
jn eigen kunnen en dat werkt ergens wel bemoedigend. Maar op momenten twijfel ik ook wel aan haar beoordelingsvermogen. Ze zijn ontzettend positief hier en geloven enorm in de plasticiteit van ons brein, zoals dat heet. Dat je hersenen in staat zijn om nieuwe verbindingen te leggen en zo weer nieuwe dingen te leren. Maar het gaat zo onvoorstelbaar langzaam…. En dat is wel lastig… Maar we boeken nog steeds wel progressie dus dat geeft vaak wel moed om toch weer d
oor te gaan. We zijn hier nu ruim twee weken dus ik heb nog zo’n zes weken te gaan.
Het is best wel pittig bij tijd en wijlen. Maar gelukkig zijn de mensen om mij heen heel positief gestemd. Dat geeft me de moed om toch weer door te gaan… Ook al zitten er dagen tussen dat ik denk van ‘ik spring van een flatgebouw af’….
Nou tot zover mijn update. Sorry dat het even duurde voordat ik iets van me liet horen… Maar beter laat dan nooit, zullen we maar zeggen…
Lehitraot! (Tot de volgende keer in het Hebreeuws)
6 Comments
Beste jurjen en edjan
Goed om je gesproken te hebben in Jeruzalem. We bidden voor je/jullie
Volhouden Jurjen! We bidden voor je, het gaat lukken
Kanjer! Bedankt voor je bericht. Niet springen.. Dat mag niet van mij ;-)
Hou vol! ik geloof echt dat het de moeite en het harde werk waard is.
Sterkte Jurjen en veel geduld! Wat geweldig dat je schoonvader bij je is.
Heej Jur super mooi om te horen hoe hard er daar gewerkt word. Ik geloof ook wel in die plasticiteit van jouw brain, 6 weken is nog heel erg veel tijd. We blijven voor je bidden. Blijf moed houden en leuk laat die blogs maar komen.
Groetn uit het zuiden.
Dapper, dat je je kwetsbaarheid laat zien. Veel sterkte en hou vol!