Nieuw leven

Je wil niet weten hoeveel moeite het mij kostte om dit bericht te plaatsen… Maar met een beetje doorzettingsvermogen kom je een heel eind… Ik ben namelijk zo goed als blind op het moment dat ik dit schrijf. Dankzij mijn typediploma van vroeger en het kleine beetje zicht wat ik nog heb, lukt het mij heel aardig om toch een bericht te tikken… Wat is er gebeurd, zul je misschien denken? Nou, op 5 december van vorig jaar werd mijn leven behoorlijk op zijn kop gezet. Ik had die weken ervoor al toenemende hoofdpijn klachten en was daarvoor al diverse keren bij de huisarts geweest. Te druk, rustiger aan doen was het advies. Maar ondertussen bleek het niets met drukte te maken te hebben… Er was een klein goedaardig gezwelletje in mijn hoofd gaan groeien van nog geen centimeter groot die de hoofdpijn veroorzaakte. Die bleef onopgemerkt totdat ik in een soort coma raakte en mijn vrouw mij zo vond. Na een razendsnelle actie, en een hersenoperatie in het ziekenhuis waarbij dit gezwelletje op zich succesvol werd verwijderd werd de schade duidelijk… Ik was mijn gezichtsvermogen helemaal kwijt en ook mijn korte termijn geheugen was ernstig beschadigd. Ik kan me zelf van die eerste weken niets meer herinneren, maar ik schijn een soort zombie te zijn geweest… Aan het begin ook ernstig in de war. Maar op een goed moment klaarde dat op en werd ik me bewust van wat er met me gebeurd was. En dat was uiteraard geen pretje om dat te realiseren. Op het moment dat ik dit schrijf zit ik nog steeds in Reade, het revalidatiecentrum waar ik momenteel verblijf. We hopen heel erg op natuurlijk herstel, iets waar de hersenen op goddelijke wijze toe in staat blijken te zijn. Om nieuwe omwegen en verbindingen te leggen. Gelukkig is er ook al wat van dat herstel merkbaar in de afgelopen maanden… Mijn geheugen gaat al weer wat beter, ik kan informatie langer vasthouden. Verder neemt mijn zicht heel kleine stapjes in de goede richting. Terwijl ik dit type zie ik de letters op mijn beeldscherm het artikel vormen. Maar, mensen vragen me continu wat ik zie. Het is moeilijk uit te leggen. Ik zie in ieder geval in soort trechters. Dus ik kan iets heel scherp zien, maar dat er vlak naast compleet missen. Dat maakt het erg lastig om mij voort te bewegen. Tegelijk zijn er heldere momenten. Zo zag ik gister in het zwembad de rand van het zwembad wanneer ik die naderde met zwemmen. Iets wat nieuw voor me was. Het zijn mini verbeteringen… Maar ze zijn er… En daar houd ik me aan vast. De komende twee jaar zal ik hier nog wel mee bezig zijn. Het herstel kan wel tot twee jaar voortduren. Daarna wordt zo’n beetje duidelijk wat de restschade is. Het is ongelofelijk moeilijk geweest de afgelopen maanden. Ik heb hier, vanzelfsprekend, bepaald niet voor gekozen. Mijn leven liep op rolletjes, zal ik maar zeggen. Ik was lekker bezig in mijn bedrijf, actief in een fijne kerk, een happy gezin met gezonde kinderen en een hele lieve vrouw. En dan opeens wordt je daar als het ware uitgerukt. Nu compleet afhankelijk van de zorg van mensen om mij heen. Door mijn geheugenbeschadiging is het ook erg lastig om dingen in te prenten. Dat maakt dat ik nog steeds de weg niet kan vinden van mijn kamer in Reade naar het toilet bijvoorbeeld. Ik zit letterlijk op slot in mijn eigen wereld. De wanhoop die dat bij mij losmaakte, maakte zelfs dat ik op een gegeven moment alleen maar dood wilde. k wilde niet meer verder op deze manier. Gelukkig is dat inmiddels dankzij het gebed en de zorg van superlieve mensen om mij heen wel anders. Ik ben gemaakt voor het leven! Daar wil ik iets van maken! Maar je kunt je misschien voorstellen door wat diepe dalen ik gegaan ben. De onzekerheid van waar ik ga eindigen qua hetstel maakt het ook niet makkelijker. Als ik wist, over een jaar kun je weer voor 90% zien, dan zou ik me daar op instellen. Maar die garantie heb ik niet. De artsen kunnen ook geen prognoses geven omdat, wat mij is overkomen, zo ontzettend zeldzaam is dat er referentiekader is. Maar goed, er zijn wel degelijk kleine lichtpuntjes. En daar houd ik me dan maar aan vast for dear life…  Ik hoop de komende tijd wat meer te posten op deze blog.