Het duurde even, maar we gaan er weer voor!

Veel te lang geleden dat ik voor het laatst iets op mijn blog heb gezet… Ik zag ook zojuist pas alle reacties op mijn vorige blogpost die ik op een of andere manier compleet over het hoofd had gezien…!! Bedankt iedereen voor de vele steunbetuigingen die ik heb gekregen de afgelopen tijd! Het is werkelijk hartverwarmend hoeveel mensen reageren met lieve mooie woorden… Ik wil ergens een begin maken met mijn blog de komende tijd en weer meer gaan posten. Maar het begin daarvan vinden voelt nog wat lastig. Omdat ik ook ergens voorbij het onderwerp ‘hoe gaat het met Jurjen’ wil en gewoon weer wil bloggen over waar ik deze blog ooit voor begonnen ben… Namelijk gedachten over geloven in de 21ste eeuw. Dus reken daar maar op de komende tijd! Ik zal weer meer gaan bloggen! En ja, het zullen andere blogs zijn dan voor mijn hersenletsel. Want dat heeft mij getekend voor de rest van mijn leven. Maar ik wil al schrijvende wel blijven zoeken naar betekenis en zingeving. Ja misschien zelfs wel naar God zelf.

Met deze post trap ik dus een nieuw begin af voor mijn blog!

Ik ben inmiddels alweer ruim 4 maanden terug uit Jeruzalem. Mijn revalidatie daar was op zich goed maar ik kijk er wel met gemengde gevoelens op terug. Dat komt met name omdat ik er gewoon meer van had gehoopt… Ik heb zeker progressie geboekt daar en ben vooruit gegaan in met name mijn geheugen… Maar ik had toch ergens ook gehoopt meer zicht te ontwikkelen en daarvan te revalideren. Maar dat blijkt kennelijk niet zo eenvoudig te zijn. Hoewel ik daar enorm veel geleerd heb over de plasticiteit van ons brein en dat onze hersenen dus in staat zijn om nieuwe verbindingen aan te leggen en zo omwegen te vinden om hetzelfde te bereiken blijkt dat voor je zicht kennelijk toch net iets anders te werken. En dat was gewoon een flinke teleurstelling. Daar moet ik eerlijk over zijn.

Nu ben ik hier in Nederland nog op het spoor gekomen van een neuropsycholoog die een restitutie training heeft ontwikkeld voor mensen met gezichtsvelddefecten als gevolg van hersenschade. Die training houdt in dat ik op een laptopscherm moet focussen op een punt en dan vanuit mijn ‘ooghoeken’ moet proberen iets anders op het scherm waar te nemen. Bijvoorbeeld een letter of een stip. Nu ben ik volop bezig met deze restitutietraining. Minimaal een uur per dag zit ik nu op onze studeerkamer achter een laptop deze training te doen, in de hoop dat ik hiermee mijn gezichtsveld nog iets groter kan krijgen (Ik zag bij de laatste meting nog zo’n 5 graden (waar een normaal mens bijna 180 graden kan zien). Ik heb er nu zo’n 20 trainingsuren opzitten. Ik merk in ieder geval dat ik meer letters begin waar te nemen, dus dat is op zich een positief teken. Al is het wel zo dat ik in het dagelijks leven nog geen merkbare vooruitgang boek.

Verder ben ik met een ergotherapeut nog 2x per week bezig om routes te leren lopen naar de supermarkt, de school van de kinderen, etcetera. Ook dat is een lange weg… Met name omdat mijn geheugen nog zo slecht is kan ik routes niet onthouden en loop ik dus continu met navigatie in mijn oren. De moeilijkheid zit er op dit moment nog heel erg in om bijvoorbeeld de ingang vinden van de supermarkt of de voordeur van de persoon waarnaar ik op weg ben. Maar heel langzaam leer ik dat toch met eindeloos veel oefenen en veel scannen te herkennen. Het vraagt alleen heeeeeeeeel veel geduld… En doorzettingsvermogen!

Tot zover even de update over hoe het met mij persoonlijk gaat… De komende periode hoop ik dus weer meer te gaan posten over het ‘geloven in de 21ste eeuw’, zoals ik dat ooit genoemd heb…

Stay tuned!