Eindelijk thuis…

Na bijna een half jaar in het ziekenhuis en daarna in Reade te hebben gewoond ben ik dan nu eindelijk thuis… Stefanie had vrij gevraagd voor de kinderen van school en ze kwamen mij als gezinnetje halen met ballonnen en we hebben pannenkoeken gegeten om het moment een feestelijk tintje te geven… Het voelt enerzijds als een overwinning en iets om superblij mee te zijn, anderzijds is het heel spannend allemaal… Hoe zal het zijn? Hoe gaan mijn dagen eruit zien? Ik zie nog steeds erg weinig… Gaat dat wel werken thuis met het gezin en dergelijke? Het wordt zeker zoeken om een nieuwe draai vinden voor ons allemaal… Maar ik ben wel enorm hoopvol deze dagen. Ik heb zowaar recent zelf een stukje gefietst! Ik zie de weg in de regel vrij goed voor me en dus zei Stefanie op een goed moment, misschien kun je wel fietsen! Ik wilde dat natuurlijk graag proberen, dus fietsen gingen we! En het lukte… Ik kan nu al niet wachten tot de volgende mogelijkheid zich voordoet om een stukje te fietsen! Dus dat soort overwinningen geven mij super veel hoop! Ik had nooit verwacht dat ik überhaupt nog zou fietsen in mijn leven en daar zat ik. Het vraagt enorm veel geduld maar er zit tenminste nog wel steeds progressie in! Wie weet waar ik over een half jaar zal staan… Of over een jaar! De dokters hadden gezegd dat het herstel tot wel twee jaar kon duren, dus dat geeft dan wel hoop…!

Tegelijk zijn er ook dagen van tegenslag… Dat ik bijna niets zie, het totaal niet meer zie zitten en ongelooflijk baal van dit leven wat ik nu moet zien te leven. Waarom gebeuren dit soort dingen? Dat is dan weer een vraag die zich aan mij opdringt en waar ik nooit een bevredigend antwoord op zal krijgen… Het vraagt continu om vertrouwen. En ik blijf mij uitstrekken naar Gods hand in mijn leven… Maar ik moet ook dagelijks leren bidden ‘Heer, U heeft mijn leven in Uw hand. Ik vertrouw op U.