Eindelijk thuis…
Na bijna een half jaar in het ziekenhuis en daarna in Reade te hebben gewoond ben ik dan nu eindelijk thuis… Stefanie had vrij gevraagd voor de kinderen van school en ze kwamen mij als gezinnetje halen met ballonnen en we hebben pannenkoeken gegeten om het moment een feestelijk tintje te geven… Het voelt enerzijds als een overwinning en iets om superblij mee te zijn, anderzijds is het heel spannend allemaal… Hoe zal het zijn? Hoe gaan mijn dagen eruit zien? Ik zie nog steeds erg weinig… Gaat dat wel werken thuis met het gezin en dergelijke? Het wordt zeker zoeken om een nieuwe draai vinden voor ons allemaal… Maar ik ben wel enorm hoopvol deze dagen. Ik heb zowaar recent zelf een stukje gefietst! Ik zie de weg in de regel vrij goed voor me en dus zei Stefanie op een goed moment, misschien kun je wel fietsen! Ik wilde dat natuurlijk graag proberen, dus fietsen gingen we! En het lukte… Ik kan nu al niet wachten tot de volgende mogelijkheid zich voordoet om een stukje te fietsen! Dus dat soort overwinningen geven mij super veel hoop! Ik had nooit verwacht dat ik überhaupt nog zou fietsen in mijn leven en daar zat ik. Het vraagt enorm veel geduld maar er zit tenminste nog wel steeds progressie in! Wie weet waar ik over een half jaar zal staan… Of over een jaar! De dokters hadden gezegd dat het herstel tot wel twee jaar kon duren, dus dat geeft dan wel hoop…!
Tegelijk zijn er ook dagen van tegenslag… Dat ik bijna niets zie, het totaal niet meer zie zitten en ongelooflijk baal van dit leven wat ik nu moet zien te leven. Waarom gebeuren dit soort dingen? Dat is dan weer een vraag die zich aan mij opdringt en waar ik nooit een bevredigend antwoord op zal krijgen… Het vraagt continu om vertrouwen. En ik blijf mij uitstrekken naar Gods hand in mijn leven… Maar ik moet ook dagelijks leren bidden ‘Heer, U heeft mijn leven in Uw hand. Ik vertrouw op U.
11 Comments
Sterkte man, hou vol! We blijven voor jou en je gezin bidden.
Fijn dat je thuis bent! Heel veel succes met alles!en sterkte! Wij blijven bidden voor jullie!
Wat heb jij een fantastische wilskracht.. Heel veel sterkte met alle dingen die je weer overnieuw moet leren. Maar bovenal veel fietsplezis
Ha Jurjen,wat fijn om te horen dat je weer thuis bent bij je gezin. Wat zal dit heerlijkvoor je zijn, maar ook moeilijk, omdat jeniet alles kunt doen, wat je wilt doen. Maar dekracht en de hoop klinken door in je blog, en het zal heusniet altijd even makkelijk zijn, maar stapje voor stapje zal je vooruitgang boeken, heel veel sterkte, Tine
Wat mooi om te lezen en wat een kracht het je in je. Dat vertrouwen in een dragende Hand bid ik je toe, op je toppen en in je dalen. Alle goeds voor jou en je gezin, in wat jullie nodig hebben om met elkaar in dit leven onderweg te zijn.
Jurjen, ik krijg heel trouw van je moeder jouw blogs doorgestuurd en lees ze met veel bewondering. Wat een mooie gave heb jij om te schrijven, jouw gedachten onder woorden te brengen, hoe moeilijk je het ook hebt gehad nog hebt. En wat fijn en spannend dat je nu weer thuis kunt zijn. In jullie huis bij jou vrouw en jullie kinderen.
Heel veel sterkte voor jou/jullie! We denken aan jullie en blijven bidden voor herstel!
Karen
Wat heftig om te lezen Jurjen. Heel veel sterkte!
Gaaf dat je weer thuis bent, sterkte bij het verdere herstel!
Hoi Jurjen,
Wat fantastisch om te lezen dat je weer thuis bent, wat een strijd! Heel veel sterkte met het verdere herstel. Groet, Marcel
Respect voor je veerkracht en positieve houding, wel thuis en op de fiets!
Wat goed dat je weer thuis bent. Sterkte met je draai vinden en je verdere herstel. Wij blijven voor je bidden!