Een update over hoe het nu gaat…

Het is opnieuw alweer even geleden dat ik een bericht posste op mijn blog… Ik krijg dan af en toe vragen van mensen… Van waarom is het zo stil? Waarom horen we niets meer van je? De waarheid is dat ik gewoon even niet zoveel te zeggen had… Bovendien kost het mij behoorlijk wat frustratie (en dus energie) om op een computer wat te doen. Ik zie zo beperkt en in kleine trechters op een bepaalde manier dat ik om de haverklap mijn cursor kwijt ben, niet kan vinden waar ik was met mijn tekst… Ik heb regelmatig op het punt gestaan om mijn laptop door het raam te smijten omdat ik de cursor weer eens niet kon vinden of niet kon vinden waar ik was in de mijn tekst… Dus dan krijg je op een gegeven moment zoiets van: “Laat maar zitten”… Maar vandaag zit ik dan toch weer eens achter mijn laptop… Een mooie Apple macbook die mij op een pijnlijke manier ook weer herinnert aan het leven wat ik hiervoor leefde en wat nu al zo ver weg lijkt (bijna acht maanden alweer). Ik herinner mij er zelfs al bijna niets meer van. Mijn leven is zo ingrijpend veranderd dat ik nog steeds volop in de rouw zit over het leven wat ik leefde en nu kwijt ben. Ze zeggen wel dat je bij rouw door vijf fasen van rouw gaat. Van ontkenning naar boosheid en dan komt daar ergens na verdriet en depressie de acceptatie… Maar daar ben ik nog lang niet in ieder geval… Ik ben nog steeds regelmatig ontzettend boos en volop in verzet tegen dit leven… Ik wil dit leven helemaal niet! Ik ben soms zo ontzettend boos dat dit mij nu net mij moest overkomen… Waarom ik? Waarom heeft die huisarts mij weer naar huis gestuurd met vage ‘doe het wat rustiger aan’ adviezen toen ik bij hem op het spreekuur zat met mijn groeiende hoofdpijn klachten waar ik af en toe tot kotsend boven de WC bril aan toe last van had…? Waarom hebben ze geen CT scan gemaakt toen ik in verwarde toestand bij een benzinestation in Tiel was beland…? Gevalletje ‘hyperventilatie’ werd er toen gezegd… Als toen iemand had gezegd, laten we hem toch maar even door een CT scan halen, dan had mijn leven er vandaag heel anders uitgezien… Vragen waar ik geen antwoord op ga krijgen… En hoewel er ook compleet geen zinnig antwoord op te geven is, spookt het toch nog regelmatig door je hoofd…

En dan hebben we nog de christelijke hoop op genezing… Die soms helpt, maar heel vaak ook totaal niet helpt… Want de bijbel belooft genezing als een teken van het koninkrijk… En in mijn kringen wordt dat breed omarmt en gelooft. Dat we mogen bidden voor zieken, hun de handen op mogen leggen en dat we dan wonderen kunnen verwachten… De bijbel staat vol met dergelijke verhalen én beloften over genezing. Er is inmiddels al diverse keren voor mij gebeden… Ik ben zelfs naar Jan Zijlstra geweest, de enigszins bekende en notoire genezingsbedienaar uit Leiderdorp… Maar nog geen verbetering mogen ervaren in mijn zicht… Zeker, er is wel wat herstel.  Ik kan meer hebben qua energie en dergelijke en qua zicht is er een heel klein beetje verbetering merkbaar maar nog steeds is het zeer minimaal… Ik zou niet zelfstandig op de fiets kunnen springen of zelfs maar ergens heen kunnen lopen zonder begeleiding. En regelmatig maakt me dat ontzettend boos en opstandig. Dat ik ook bidt van “Heer, waar bent U toch!?”. “Waarom gebeurt mij dit?”. En: “U kunt mij toch genezen? Waarom doet U dat dan niet? Het zijn enorm lastige vragen… Waar ik bij tijd en wijlen ook echt vast in kan komen te zitten… En toch… wil ik nog steeds blijven vasthouden aan de God die mij kan genezen… En misschien mag ik het zelfs nog wat sterker formuleren: Aan de God die mij wil genezen… Want dat lijkt toch wel het hart van God te zijn… Waarom het vervolgens dan niet gebeurt… Daar heb ik totaal niets zinnigs over te zeggen en daar kan ik echt geen soep van maken… Toch blijf ik me voorlopig maar uitstrekken naar genezing… En zal ik ook altijd voor mij laten bidden als me dat wordt aangeboden… Ik geloof ergens nog steeds dat als Jezus leeft… (en dat doet Hij), dan is Hij nog steeds dezelfde die Hij altijd was en dat betekent dat Hij mij nog steeds kan en wil genezen… Misschien duurt het wel 5 jaar of 10 jaar voordat God mij aanraakt… Misschien gebeurt het wel helemaal niet tijdens dit leven.’Ik kan en zal mij niet neerleggen bij dat dit het is voor mijn leven.. Dat geloof ik gewoon niet… En dat drijft me tegelijk soms tot complete wanhoop… Heer, U ziet mijn leven. U ziet hoe ik mij uit wil strekken naar een aanraking van U. En hoe ik mij nog niet neer kan leggen bij dat dit het is… Kom toch Jezus met Uw kracht en genees mij… Dat vormt zo’n beetje het refrein van mijn gebeden de laatste tijd…

Nou dat was het wel weer zo’n beetje… Ik vind het leuk als je een comment achterlaat! Dan weet ik een beetje wie dit zoal leest… Het ga jullie goed… En het kan mogelijk wel weer even duren voordat ik weer wat post…