Ik heb al wel eens vaker met jeuk en irritatie naar preken van Mark Driscoll geluisterd maar onderstaand filmpje was wel heel illustrerend. Hij haalt even flink uit naar Avatar en omschrijft het als “een van de meest demonische films” die hij ooit heeft gezien. Ik denk niet hij de “Saw” serie heeft bekeken of bekend is met “Hellraiser” (ik overigens ook niet) maar ik kan me voorstellen dat er ergere films zijn gemaakt dan Avatar.

De reden dat ik er even een blogpost over schrijf (enigzins mosterd na de maaltijd, i know, de film is alweer weer uit de bios) is dat ik zelf eigenlijk vol verwondering naar Avatar heb gekeken. Grafisch natuurlijk een waar spektakel, maar ook de ‘gospel narrative’ die zo vaak terug te vinden is in films blijft mij fascineren. Daarom vind ik het zo jammer als de neo-calvinistische christenen als Mark Driscoll de boel meteen in het ‘demonische’ hoekje duwen en altijd zo negatief zijn over alles. Durf ook de schoonheid te blijven zien.

Hier het filmpje van Driscoll:

Avatar laat voor mij in eerste instantie iets zien over de toestand van de mens wat diep resoneert met christelijke theologie.

De held van de film is een verlamde man, een beeld van de gebrokenheid van de mens. De oorzaak van zijn handicap: geweld. Hij reist naar een andere wereld, Pandora, omdat er op de aarde niets groens meer te vinden is. Pandora, een nieuwe hof van Eden. De boodschap is duidelijk: (over)consumptie maakt onze planeet kapot en we staan op het punt dit te herhalen op een nieuwe planeet. Een nieuwe hof van Eden staat op het punt te worden vernietigd.

De held, die aanvankelijk kwam om hieraan mee te helpen ‘incarneert’ (wat Avatar letterlijk betekent) als een van de bewoners van de planeet. Half mens, half Na’vi (zo heet het volk) .Langzaam ontstaat een diepe liefde voor Pandora en wordt hij een beschermer van de planeet die een cruciale rol speelt in haar redding. Opnieuw een bijbels beeld van een ‘tweede Adam’ die mens werd om het volk te redden.

Zijn participatie en ‘bekering’ tot het Na’vi volk vind plaats door een diepgaande training in het leven op Pandora. Aanbidding staat centraal in het leven van de Na’vi en ze leven dicht bij de natuur en haar oorsprong. Er ontstaat ook steeds meer conflict tussen wie hij is als mens en wat er met hem gebeurt in zijn ‘discipelschapstraining’ op Pandora als Na’vi.

Aan het einde van de film speelt de held een cruciale rol in de redding van Pandora als planeet maar hij betaalt een grote prijs. Aan het einde van de film ziet de geliefde de held in al zijn gebrokenheid en kort daarna staat de held “op uit de dood in een nieuw lichaam.” Hij doet afstand van zijn ‘mens-zijn’ en wordt uiteindelijk Na’vi. Het hart van de film is een aanklacht tegen het individualisme wat de aarde kapot maakt.

Tuurlijk, er valt heel wat af te dingen op de film en met name haar boodschap. Ik zit zeker ‘heidens’ denken in. Maar ik vond Avatar ook ontroerend omdat het laat zien dat de conditie van de mens gebroken en gevallen is en dat we een nieuw leven nodig hebben. De aanbidding van de christelijke kerk geeft hierin me de taal en grammatica om dat nieuwe leven in te gaan. Ik heb een nieuw lichaam en leven in Christus.